نسل طلایی ناکام انگلستان

 

دهه ۲۰۰۰ برای انگلستان همراه با ظهور نسلی بود که بسیاری آن را بهترین ترکیب تاریخ این کشور می‌دانند. حضور بازیکنانی چون استیون جرارد، فرانک لمپارد، پل اسکولز، ریو فردیناند و وین رونی باعث شد انتظارات به اوج برسد. اما اختلاف‌های تاکتیکی و عدم هماهنگی میان ستاره‌ها سبب شد این نسل هرگز جامی به دست نیاورد. این ناکامی هنوز هم یکی از بزرگ‌ترین بحث‌ها میان کارشناسان و هواداران است.

هواداران انگلیسی از پرشورترین طرفداران فوتبال جهان هستند که در هر تورنمنت با سرود معروف “فوتبال به خانه برمی‌گردد” استادیوم‌ها را پر می‌کنند. اما همین شور و شوق گاهی به اشک و اندوه ختم شده است؛ به‌ویژه در یورو ۲۰۲۰ که در ومبلی و در حضور صدها هزار هوادار، تیم ملی در ضربات پنالتی به ایتالیا باخت. تصاویر اشک‌ها و دل‌شکستگی مردم، یکی از ماندگارترین لحظات تاریخ فوتبال انگلستان شد.

با آمدن گرت ساوت‌گیت، فوتبال انگلستان وارد فصلی تازه شد. او با اعتماد به جوانانی چون هری کین، رحیم استرلینگ، جود بلینگهام و بوکایو ساکا توانست تیم را به نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ و فینال یورو ۲۰۲۰ برساند. هرچند هنوز جامی در کارنامه‌اش نیست، اما انگلیسی‌ها دوباره به تیم‌شان ایمان آورده‌اند و ساوت‌گیت به نمادی از ثبات و آینده‌نگری در فوتبال ملی بدل شده است.

امروز تیم ملی انگلستان با ترکیبی از استعدادهای جوان و تجربه بازیکنان باتجربه یکی از مدعیان اصلی تورنمنت‌های آینده محسوب می‌شود. هواداران همچنان رؤیای تکرار ۱۹۶۶ را در سر دارند و رسانه‌ها هر بار با شعار “فوتبال به خانه برمی‌گردد” فضای جامعه را تحت تأثیر قرار می‌دهند. پرسش بزرگ اینجاست که آیا این نسل می‌تواند طلسم نیم‌قرنی را بشکند و جام دوم را به خانه بیاورد یا حسرت‌ها همچنان ادامه خواهد داشت؟